وقتی نمی توانی ...

پس از واقعه مینشیند با خودش فکر میکند:

میدانی؟یکی چیزی که خیلی بد است.اینکه مادرت غمی بزرگ داشته باشد و تو هیچ کاری از دستت بر نیاید.مادری که شاید چند سال یک بار هم گریه نکند اینبار اینقدر تحت فشار است که هق هق گریه اش خانه را برداشته و تو، تو که دخترش هستی هیچ بلد نیستی آرامش کنی.نه قادری باری از دوشش برداری، نه میتوانی راه حلی ارائه دهی، نه حتی میتوانی جمله ای بگویی که کمی مُسکِن باشد...باز صدرحمت به برادرها، که میتوانند همراهش باشند.چون بزرگترند و آگاه تر میدانند که چه بگویند.کجا بروند؟کجا بیایند؟تقسیم کار کنند و...

بابا که همیشه خدا موقع ناراحتی این جمع خوشحال است.مسبب بیش از نیمی ازین غم اوست.او که بار همه مسئولیت را بر دوش مادر انداخته.او خود را ار همه امور البته به جر آزار و اذیت کنار کشیده.او که الان باید همراه باشد ولی فقط درد آدم را زیادتر میکند.گاهی خنده دار فکر میکنی موقعی که پدر پخش میکردند تو(و برادرهایت) در کدام صف بوده ای؟

تو در این بین فقط بلدی یک لیوان آب قند بدهی دست مادر با یک قرص آرام بخش، بلکه دقایقی بتواند بخوابد.و بعد شروع کنی برایش در دل دعا کردن.که " خداوندا به مادر من سلامتی و آرامش و کمی بیخیالی بده."

و بااین حال با این همه بلد نبودن و ناتوانی تو، باز هم این مادر است که صبح روز وقتی از خواب بیدار میشود،تو را که می بیند، با لبخندی میگوید: "خدایا، اگه این دخترو نداشتم چیکار میکردم؟"